Je wist dat het moment ooit zou komen, maar toch, als het dan zover is, trilt de aarde op zijn grondvesten en stoppen de vogels even met fluiten. Diep van binnen hoopte je dat er een wonder zou gebeuren.
Samen werden de laatste wensen besproken en natuurlijk ga je er alles aan doen om de wensen uit te laten komen. Je probeert het met een kleine glimlach op je gezicht, maar van binnen huil je en is het moeilijk om die prop uit je keel te krijgen. Je wilt er zijn voor zijn gezin, maar dit afscheid gaat voorbij alle grenzen. Dit afscheid vergt het uiterste van jezelf.
Een lange strijd
Het begon 10 jaar geleden. Zijn zoontje was net geboren en hij voelde zich niet zo lekker.
Logisch, denk je, je bent een kersverse vader met gebroken nachten, natuurlijk slaap je dan slecht en ’s morgens gaat onverbiddelijk die wekker.
Zijn vader, de opa van het zoontje, trots als een pauw op de nieuwe telg in de familie, voelde
zich ook niet zo lekker. Kort daarop werd bij hem longkanker geconstateerd in een vergevorderd stadium. Er was niets meer aan te doen. Strijdbaar als mijn vriend was, probeerde hij toch mogelijkheden voor zijn vader te vinden, maar helaas, zonder resultaat. Zelf liet hij zich ook onderzoeken. Hoe bizar was de uitslag dat ook hij longkanker had, het zelfde type als zijn vader. Het goede nieuws was dat hij gelukkig nog wel geholpen kon worden.
Kansen
Na de uitvaart van zijn vader heeft mijn vriend alle kansen aangegrepen die er op zijn pad kwamen. Eerst een operatie, met een ogenschijnlijk goed resultaat. Hij genoot met volle teugen van zijn dochter en zijn zoontje. Uiterlijk een beer van een vent, innerlijk de motivator: wie hij kon helpen, hielp hij. Velen heeft hij door zijn steun en aangeboren talent om te motiveren, er bovenop geholpen. Altijd zoekend naar mogelijkheden, te snel opgeven was nooit een optie.
4 jaar geleden een terugslag. En weer wist hij door zijn positieve instelling en doorzettings- vermogen een manier te vinden om de strijd aan te gaan. Immunotherapie stond toen nog in de kinderschoenen. Hij greep de kans met beide handen aan. Vanaf dat moment heeft hij mij ondersteund bij het organiseren van een benefiet, dat ik jaarlijks organiseer samen met mijn kinderen en mijn schoonzus. Het gaf hem en ons kracht in de strijd tegen kanker, mede door zijn grote enthousiasme. Hij was een bron van energie.
Vorig jaar kwam de kans om aan een trial mee te doen in Houston. Het is gelukt om het grote geldbedrag dat daarmee gemoeid was bij elkaar te krijgen en hij ging ervoor. Er waren vele bijwerkingen, maar de tumoren die zich inmiddels in andere delen van zijn lichaam genesteld hadden, werden kleiner.
Een donkere dag
Dit voorjaar kwam de dag dat ik in zijn ogen zag dat hij de strijd moest opgeven. De kanker
had een weg gevonden naar zijn hersenen. Een donkere dag voor ons beiden. De man vol daadkracht, de sterke beer, moest zijn strijd opgeven: fysiek en mentaal. Hij had alles gegeven voor zijn gezin, zijn familie en zijn vrienden. De strijd eindigde, hier en nu.
Er restte mij niets anders dan het afscheid te organiseren dat hij verdiende. Ik moest hem beloven dat ik er alles aan zou doen om zijn gezin en zijn moeder te ontzorgen. Geconfronteerd worden met kanker, zorgt dat je hele leven ontwricht wordt. Niet alleen dat van jezelf, maar ook dat van de dierbaren om je heen.
‘Uiteraard’, verzekerde ik hem, ‘je gezin en je moeder, zullen de rust krijgen die zij verdienen’.
Dit ultieme afscheid is voelbaar tot in de diepste lagen van mijn hart en ziel